Drie jaar geleden...

 Vandaag 3 jaar geleden dat Fenne haar zwaarste epilepsie aanval ooit heeft gehad. Drie jaar is het geleden en toch lijkt het nog als gisteren. De beelden blijven in ons geheugen gegrift staan. Als we ambulances horen krijgen we nog steeds flack backs. Zo'n zware aanval dat ze jou in coma moesten houden omdat de aanval niet stopte. Voor ons stopte er die nacht heel veel. Ons toekomst beeld zag er niet meer uit hoe we het voor ogen hadden. We moesten beslissingen nemen die geen enkel ouder wil maken. 6 maanden Pulderbos achteraf om je stabiel te krijgen. We hebben het samen doorstaan. Nadien bleek je wat stabieler te zijn. Klaar voor je start in type 9 onderwijs. Maar ook daar nam de epilepsie soms de bovenhand, waardoor simpele dingen leren helemaal niet simpel lijken. Leren lezen, schrijven en rekenen gebeurt op jouw niveau en tempo. Je maakt hier kleine stappen in vooruit, maar voor jou en ons zijn het mijlpalen. We weten hoeveel je vecht om alles te kunnen, om dingen te leren, om zelfstandig te worden,... Misschien lukken sommige "normale" dingen iets minder goed, maar je bent wel een krak in andere zaken. Zo heb je ontzettend veel oog voor detail, je hoort en ziet alles voordat iedereen het hoort, je bedenkt creatief oplossingen, je hebt het doorzettingsvermogen uit de duizend, je bent super lief en zorgend voor andere, je bent een voorbeeld voor veel andere. Je bent nog maar 7 jaar maar hebt veel meer levenservaring dan andere al. Je staat er in jouw leven en je wilt vooruit. Mama's willen jou hier enkel maar in ondersteunen. En ook al zijn er vaak dagen dat het super moeilijk gaat, dat je plat ligt in de zetel omdat je hoofd vol zit, omdat je niets van prikkels nog aankan,... Ook die dagen horen erbij en maakt jou wie jij bent en ons gezin wie we zijn. We maken er telkens het beste van. Want wat die zware aanval ons drie jaar geleden geleerd heeft is dat stilstaan geen optie is. We blijven vooruit gaan, aanvaarding van hoe het is en toch ook zoekend naar oplossingen, het leven nemen hoe het komt en bovenal genieten van de kleine dingen! En die kunnen voor de buitenwereld heel klein zijn, maar voor ons zijn het vaak  enorme sprongen. 

Bedankt aan het zorgpersoneel toen die bewuste nacht om ons dochter er door te halen!